In de vroege ochtend loop ik altijd een rondje met de hond en eigenlijk neem ik altijd dezelfde route. Maar vanochtend dacht ik, ik ga hetzelfde rondje lopen maar dan andersom en dat was best grappig. Omdat je van de andere kant komt, zie je ook letterlijk de andere kant. Er vallen andere dingen op. Zeker omdat het nu ’s ochtends zo donker is, valt alles wat licht is op en dat licht zit nu op een andere plek.
Er is helemaal niks mis met gewoontes en routines zoals zo’n route. Als je elke dag weer opnieuw beslissingen zou moeten nemen bij alles wat je doet, zou je constant keuzes moeten maken en aan het denken zijn. Hoogst vermoeiend. De meeste mensen hebben daarom ook vaste rituelen. Bijvoorbeeld een vaste volgorde voor de ochtend voor dagelijkse terugkerende zaken als douchen, ontbijten, aankleden, tandenpoetsen, brood klaarmaken enz. Door dingen automatisch te doen of een bepaalde structuur aan te houden, houd je tijd en energie over.
In ons denken nemen we ook vaak dezelfde ‘route’. De ene gedachte roept vaak automatisch de andere op. Ook in contact met anderen gebeurt dat. Er ontstaan dan vaste patronen. We blijven dingen steeds op dezelfde manier zien of benaderen en hebben ons oordeel over een situatie of een persoon al gelijk klaar. We zijn niet meer in staat om een eventuele andere kant te zien en zien dus ook niets nieuws meer. Wie star is in zijn denken loopt vaak vroeg of laat vast. Je beperkt jezelf enorm hiermee. Er is zoveel meer te zien dan je denkt! Nu is het makkelijker om met de hond een omgekeerd rondje te lopen dan om dat met je denken/je overtuigingen te doen. Daar moet je aan werken; dat gaat niet vanzelf. In therapie leer je om op een andere manier te kijken dan je gewend was. Dat kan hele verrassende inzichten opleveren kan ik je vertellen!