Ik las pas het boek ‘Vaarwel spullen’ van Fumio Sasaki. Net zoals Marie Kondo (wie kent haar niet), afkomstig uit Japan. Beiden hebben ook raakvlakken al gaat Sasaki met zijn minimalisme nog wel een behoorlijke stap verder. In eerste instantie trok het boek me niet zo. Het begint namelijk met foto’s van hoe appartementen er voor en na de overgang naar een minimalistisch leven er uit zien. Als ik ze moet omschrijven zou ik zeggen Voor; wat rommelig, Na; ronduit ongezellig. Ik dacht dus niet ah dat is een mooi vooruitzicht, laat ik ook eens flink wat spullen wegdoen. Waarbij ik gelijk wel even een kanttekening wil plaatsen over minimalisme; het omvat veel meer dan alleen maar spullen wegdoen. Het is een manier van denken en daarmee ook een manier van leven.
Ik ben toch verder gaan lezen en begon sympathie op te vatten voor deze man. Want naast alle tips en uitleg die er in staat, geeft hij ook een inkijkje in zijn geest. Hij is daarbij volkomen eerlijk en stelt zich kwetsbaar op wat hem sympathiek maakt. Ik zou het zo zeggen: het minimalistische leven heeft hem vrijheid en geluk gebracht. Hij is er letterlijk een ander mens door geworden, een dankbaar en zachtaardig mens. Mild voor zichzelf en mild voor anderen. Door afscheid te nemen van zijn spullen, heeft hij tegelijkertijd afscheid genomen van het verleden, zijn zorgvuldig opgebouwde imago en zijn zorgen voor de toekomst. Hij is geworden tot een man die leeft in het nu, die blij is met wij hij is. Het afstand nemen van zijn spullen heeft hem gedwongen om eerlijk naar zichzelf te kijken (er bleef namelijk niet veel anders meer over om naar te kijken?). Dit proces is daarmee vergelijkbaar met een therapeutisch proces. Ook daar kijk je eerlijk naar zelf. Zie je de mooie en ook de lelijke kanten van jezelf. Je loopt er niet voor weg maar neemt er verantwoordelijkheid voor. Je neemt bewust afstand van wat niet meer bij je past. Dat proces kan pijnlijk zijn en tranen kosten. Net zo goed als spullen wegdoen heel lastig kan zijn. Wat overblijft is echter geen gemis of leegte (waar je onbewust misschien wel bang voor bent) maar juist vrijheid en ruimte. Uitkomen bij wie je werkelijk bent.