Vorig jaar waren we op vakantie in Tsjechië en wat opvalt als je daar in een supermarkt komt, is dat groente en fruit er zo ‘lelijk’ uitzien in vergelijk met hier in Nederland. Tegenwoordig vind je in de Nederlandse supermarkt groente en fruit wat onder de naam buitenbeentjes verkocht wordt, maar zelfs dat ziet er vaak nog beter uit. Mijn man maakte de enige juiste opmerking hierover namelijk door de vraag “Wat is normaal” te stellen. Want misschien zijn wij in Nederland wel de buitenbeentjes met ons groente en fruit wat er zo perfect uit ziet. Tuurlijk het oog wil ook wat, maar zijn we daar niet enorm in doorgeschoten vraag ik me af. Draait het bij voedsel uiteindelijk niet om de voedingswaarde en de smaak!? Waarom zijn we dat mooie uiterlijk als norm gaan verheffen. Neem nou worteltjes, verbouw je die zelf in je moestuin dan zien ze er niet zo mooi uit als die in de winkel liggen, maar let je op de smaak nou dan hoef je niet lang na te denken welke je liever op je bord wil!
Met mensen lijkt het tegenwoordig dezelfde kant op te gaan. De buitenkant hebben we de laatste jaren steeds belangrijker gemaakt. Wat we als normaal zien, is daardoor ook veranderd in ons denken. Dan heb ik het niet alleen over uiterlijk (waaronder het laten sleutelen aan je lijf) maar ook wat je laat zien aan anderen op sociale media. We laten vooral buitenkant zien met de boodschap “kijk eens wat een leuk leven ik heb”. Maar is dat wel hoe een normaal leven er uit ziet? Is dat hoe jouw leven er uit ziet? Wie zich met al die mooi plaatjes van ogenschijnlijk succesvolle mensen gaat vergelijken, kan zich al gauw een buitenbeentje gaan voelen. Ik vind het dus niet zo gek dat er steeds meer (jonge) mensen hulp zoeken omdat ze onzeker zijn en twijfelen aan zichzelf. Die zich een buitenbeentje voelen terwijl zij in feite juist heel normaal zijn (en gelukkig ontdekken ze dat in therapie dan zelf ook!).