Afgelopen weekend was ik vroeg met de hond in het bos en kwam ik op een smal bospaadje een mol tegen. Beter gezegd: de hond vond de mol en wilde er op gaan rollen (waarom? vraag ik me af). Het arme beestje lag op z’n rug en was dood. Omdat ik niet wilde dat de hond aan de mol zat, ben ik doorgelopen. Eenmaal thuis ontdekte ik dat ik mijn huissleutel had verloren. Dan maar weer terug naar het bos; dit keer zonder hond. De hele exercitie was helaas zonder succes, maar ik kwam wel weer langs het molletje. Omdat de hond er niet bij was, had ik de gelegenheid om wat beter te kijken. Wat een mooi beestje en wat een zachte vacht! Even dacht ik dat ik z’n bek zag bewegen. Zou die toch nog leven? Ik pakte hem op om te voelen of er nog een hartslag was, maar daar leek het niet op, ik zag ook verder geen beweging. Voor de zekerheid legde ik hem onder een struik, uit het zicht, op z’n pootjes.
In het verleden kon ik me om dit soort zaken oneindig druk maken (en langdurig ook!). Een verloren sleutel, help wat nu, gaat dat wel goed, straks vindt iemand hem en wordt er ingebroken, wat zonde dat die weg is, wat dom van me, en ik let nog wel altijd zo goed op etc. etc. Ook over het molletje zou ik mezelf hebben afgevraagd of ik wel het goede had gedaan. Had ik niet beter moeten kijken, de dierenambulance bellen ….
Tegenwoordig laat ik mezelf niet meer gek maken door mijn eigen gedachten. Tuurlijk baal ik wel even, maar nu stap ik niet in die trein van gedachten die nergens toe leidt. Want dat is wat er gebeurt; je maakt jezelf verwijten, je gaat twijfelen aan jezelf en het lost niks op. Sterker nog je lijdt alleen maar verlies door al die gedachten en daar heeft niemand wat aan. Hoe ik er af gekomen ben? Dat is een hele weg geweest waaraan therapie ook zeker een belangrijk aandeel in heeft gehad. Therapie maakt je bewust van wat er in je leeft en leert je ook andere wegen te bewandelen.
(Hoe alles uiteindelijk verder op z’n pootjes terecht gekomen is? De volgende ochtend liep ik met de hond langs de voortuin en wat lag daar: mijn sleutel! Ik was even vergeten dat ik, voordat ik de auto instapte naar het bos, wat bloemzaadjes die in mijn broekzak zaten had uitgestrooid en toen is de sleutel kennelijk uit mijn zak gevallen… Een paar dagen later liep ik in het bos en was benieuwd of de mol er nog lag. Geen spoor van het beestje te bekennen. Zou die toch nog geleefd hebben, maar in een shocktoestand zijn geweest? Daar zal ik nooit achter komen, maar als dat zo is, dan zal ik hem vast geholpen hebben door hem op z’n pootjes neer te zetten.)