Op zolder staan nog wat dozen die met de verhuizing daar neergezet zijn om nog uitgepakt te worden. Waarschijnlijk gevuld met dingen die ‘nog wel eens van pas zouden kunnen komen’ en misschien zelfs nog meegezeuld van een verhuizing daarvoor. Als het gaat om opruimen wordt vaak gezegd; als je het een jaar niet hebt gebruikt of – voor kleding – hebt gedragen kan je het eigenlijk wel weggooien. Toch kan het heel lastig zijn om er afstand van te doen. Op de een of andere manier ben je er aan gehecht geraakt. Doe je er dan uiteindelijk toch afstand van, dat geeft dat vaak een gevoel van opluchting.
In je leven is dat vaak net zo. We zeulen vaak dingen uit het verleden mee die je belemmeren in het leven nu. Vaak dingen uit je kindertijd. Dat kan van alles zijn; onverwerkte ervaringen, woorden als ‘dat kan jij niet’ of ‘wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje’. Deze dingen zeul je al dan niet bewust met je mee. In woorden die ooit tegen je zijn gezegd ben je gaan geloven. Het zijn waarheden geworden. Met onverwerkte nare ervaringen kan je bepaalde situaties als onveilig gaan ervaren of je loopt er voor weg. Je leeft je volwassen leven dan deels als vanuit het perspectief van het kind dat je ooit was.
Als volwassene kan je dan vastlopen in bepaalde aspecten van het leven. Vaak snap je niet eens hoe je ergens in verzeild bent geraakt. Het is dan tijd om die stofnesten uit het verleden onder ogen te komen. Die dozen die je maar mee blijft slepen eens uitpakken en in de ogen kijken. Wat is waard om te houden en waar wil je definitief afstand van doen.